Het is een warme zomer eind juli 1981. Ik heb schoolvakantie. Een aantal dagen voordat we vertrekken naar Joegoslavië haalt mijn vader een kaart bij de ANWB.
Hij stippelt de route uit. Wordt het de linksrheinische of rechtsrheinische autobahn, is de cruciale vraag. Mijn moeder is druk in de weer met de voorbereidingen en hangt de laatste was nog aan de lijn.
Dan is het zover. In onze generatie 1 Volkswagen Golf vertrekken we richting het Zuiden. Mijn zus en ik zonder gordels achterin. Vermaakt door de extra dikke vakantie editie van Suske en Wiske. Mijn moeder heeft de landkaart op haar schoot. Bij cruciale afslagen is er volop hectiek. Mijn moeder draait met de kaart. Mijn vader in de stress. Ik bespaar je verdere details…
Begin augustus 2017. Ik ga op vakantie. Net voor vertrek voer ik mijn bestemming in mijn navigatie in. Zonder hectiek en gedraai word ik automatisch via de juiste route naar mijn adres begeleid. Hier hoef ik geen moment over na te denken. Waarom, vraag ik me af, heerst er dan nog steeds de overtuiging dat koeriers dit wel moeten doen?
Mensen zijn gewoontedieren, zo ook koeriers. Zij denken vaak nog steeds zelf de betere route te kennen. Ik moet ze teleurstellen. Dat is niet zo. Slimme software wint het in tests keer op keer van ervaren koeriers. Waarom laten we ons dan niet gewoon een beetje helpen? De jonge generatie vertrouwt al blind op technologie. Laten wij ook meegaan met onze tijd. Profiteren van het gemak, van tijd,- en kostenbeparing die slimme apps ons bieden. Koeriers hoeven niet langer tijden, afspraken en routes in hun hoofd te printen. Dat is onnodig complex. Zeker voor de minder ervaren rijders. Waarom wel zorgeloos op vakantie, maar niet zorgeloos bezorgen? Dat is toch vreemd.En ondertussen... een hele fijne vakantie allemaal.
